37 سنديکا و اتحاديه ی کارگری، تشکل های عمده ی فرهنگيان و معلمان، انجمن های دانشجويی و بازنشستگان با انتشار بيانيه ی مشترکی از اعتصاب گسترده ی کارگری در ايران حمايت کرده اند. در اين بيانيه که مهم ترين سنديکاهای کارگری، کانون های صنفی معلمان و تعداد زيادی از تشکل ها و نشريات دانشجويی آن را امضا کرده اند اتحاد کارگران و ايجاد تشکل های مستقل آن ها مورد پشتيبانی قرار گرفته است
از اعتراضات و اعتصابات گسترده کارگران در هفت‌تپه، هپکو و صنایع نفت و گاز و پتروشیمی حمایت کنیم.
در ادامه مبارزه و مقاومت خستگی‌ناپذیر و دلاورانه کارگران شرکت هفت تپه و اعتصاب و اعتراضات خیابانی آن‌ها، هزاران کارگر شاغل در صنایع نفت و گاز و مجتمع های پتروشیمی در اهواز، آبادان، اصفهان، قشم، ماهشهر، کنگان، لامرد، مُهر، جفیر و دشت‌آزادگان، نیروگاه برق سبلان و شرکت نصب نیرو در اردبیل و همین طور کارگران صنایع سنگین هپکو در اراک، یکی از مهم ترین و گسترده‌ترین اعتصابات کارگری سال‌های اخیر را رقم زده‌اند.
کارگران سال‌هاست که در چنبره مناسبات استثماری، ستمگرانه و ضدکارگری حاکم گرفتار شده و به شدیدترین شکل ممکن توسط صاحبان سرمایه و کارفرمایان -اعم از کارفرمایان بخش خصوصی و دولتی- استثمار می‌شوند. آنان در تمامی این سال‌ها حتی از ابتدایی‌ترین حقوق خویش محروم بوده‌اند. دستمزدهای به مراتب زیر خط فقر، حقوق های پرداخت نشده و معوقه، اخراج و بیکارسازی‌های گسترده و مداوم، حاکمیت شرکت‌های پیمانکاری و واسطه‌ای، فراگیری قراردادهای موقت و سفید امضا بر بازار کار، آزادسازی قیمت‌ها، خصوصی‌سازی آموزش، سلامت، مسکن و… تنها نمونه‌هایی از تضییع حقوق کارگران و گروه‌های تحت ستم در طول این سال‌ها بوده که توسط صاحبان سرمایه و دولت‌های حامی آنان، به کارگران تحمیل شده است. از سوی دیگر فرزندان این کارگران نیز با توسعه پولی‌سازی آموزش بیش از پیش گرفتار فاصله طبقاتی و حذف اجتماعی می‌شوند. هر زمان هم که کارگران در برابر تحمیل این همه بی‌عدالتیِ آشکار به مخالفت برخاسته‌اند، پاسخی جز تهدید و ارعاب و دستگیری و زندان عایدشان نشده است.
با این وجود کارگران هرگز از مبارزه علیه تضییع حقوق حقه‌ی خویش به دست عوامل سرمایه ساکت نمانده و در تمامی این سال‌ها به حکم شرایط کار و زندگی برای تحقق مسأله نان، کار و آزادی مبارزه کرده‌اند و هزینه‌های فراوانی نیز بابت این مبارزات پرداخته‌اند که از جمله آن‌ها می توان به مبارزات کارگران شرکت واحد، هپکو، آذرآب اراک، فولاد اهواز، کارگران معادن، معلمان سراسر کشور، بازنشستگان و فرزندان کارگران در جریان صنفی دانشجویی اشاره کرد که از ابتدای دهه‌ی ٩٠ در سنگرهای مختلف علیه سیاست واحد خصوصی‌سازی و سلب حق حیات و تشکل‌یابی زحمتکشان یک‌نفس مبارزه کرده‌اند.
در این شرایط که اعتصابات جاری کارگران هفت‌تپه در گرمای تابستان خوزستان و باوجود بحران کرونا، ۵۹ روز است که ادامه یافته، اعتراضات و مبارزات کارگران صنایع نفت و گاز و پتروشیمی نیز در ادامه روند اعتراضی کارگران سراسر ایران برای رودررویی با سرمایه، تحقق خواست‌های معیشتی و رهایی طلبانه در جریان است. این اعتراضات گسترده، هم‌زمان و با خواستی واحد یکی از نقاط عطف مبارزات کارگران ایران در تاریخ محسوب می‌شود. این بار کارگران صدای اعتراض خود را رساتر و گسترده‌تر از همیشه به گوش صاحبان سرمایه و حکومت رسانده‌اند. آنان در اعتصابی نسبتا هماهنگ و همسو خواهان افزایش دستمزد، پرداخت حقوق معوقه، تأمین امنیت شغلی، برچیده شدن بساط شرکت‌های پیمانی، لغو قراردادهای موقت و سفید امضاء، بهبود شرایط و امکانات خوابگاهی و بهداشتی، و نیز لغو خصوصی‌سازی شده‌اند. مطالباتی که تحقق آن‌ها سال‌هاست مدنظر کارگران بوده و در اولویت خواست‌ها و تحرکات اعتراضی اکثر قریب به اتفاق کارگران است. از این رو ما در یکی از لحظات تاریخی رویارویی طبقه‌کارگر با طبقه‌حاکم قرار داریم.
ما امضا کنندگان این بیانیه اعلام می‌کنیم در بحران اقتصادی کنونی این سرزمین، بسیار طبیعی و قابل انتظار است که هر روز شمار بیشتری از کارگران و گروه‌های تحت ستم به این اعتصاب‌ها بپیوندند؛ اعتصاباتی که به‌علت جان به لب رسیدن مردم از بحران ناشی از خصوصی‌سازی، آزادسازی قیمت‌ها، نزول سطح معیشتی کارگران به خط مرگ (و نه دیگر خط فقر)، عدم پرداخت همان دستمزدهای به‌غایت ناچیز از جانب دولت و کارفرمایان، و عدم دسترسی به حداقل‌های معیشتی و حیات برگزار می‌شود. بدیهی است برای اینکه این اعتصاب‌ها بتوانند در گسترش خود، تا تحقق خواست‌ها تداوم یابند باید کارگران اعتصابی بتوانند خود بیش و پیش از هرچیز متشکل و متحد شده و امر خطیر تشکل‌یابی مستقل و متکی به اراده و توان کارگران را در همین شرایط حساس دنبال کنند و به منصّه ظهور برسانند.
ما امضاء کنندگان این بیانیه ضمن حمایت از حرکت‌های اعتراضی و اعتصاب گسترده و منسجم کارگران و پشتیبانی از خواست و مطالبات برحق آنان همچون افزایش دستمزدها، پرداخت فوری و بدون قید و شرط حقوق و مزایای معوقه کارگران، برچیده شدن بساط شرکت‌های پیمانکاری، لغو قراردادهای موقت و سفید امضاء، و مهم‌تر از همه لغو خصوصی‌سازی عرصه‌های مختلف اجتماعی، خطاب به کارگران و مردم اعلام می‌کنیم اتحاد کارگران اعتصابی و ایجاد تشکل‌های مستقل، اصل حیاتی پیشروی طبقاتی است و تحقق این مهم حمایت و اتحاد هرچه بیشتر گروه‌های مختلف اجتماعی را می‌طلبد.
۹۷/۰۵/۲۲
۱- سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
۲- سندیکای کارگران شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه
۳- کانون صنفی معلمان تهران
۴- انجمن صنفی معلمان کردستان – مریوان
۵- کانون صنفی معلمان اسلامشهر
۶- کانون معلمان همدان
۷- کانون صنفی فرهنگیان گیلان
۸- کانون صنفی فرهنگیان خوزستان
۹- کانون صنفی معلمان الیگودرز
۱۰- انجمن صنفی فرهنگیان شاغل و بازنشسته کرمانشاه
۱۱- انجمن صنفی معلمان کردستان -سقز و زیویه
۱۲- شورای صنفی دانشگاه صنعتی شیراز
۱۳- شورای صنفی دانشگاه بین‌الملل قزوین
۱۴- شورای صنفی پردیس هنرهای زیبای تهران
۱۵- شورای صنفی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل
۱۶- جمعی از واحدهای شورای صنفی دانشگاه بوعلی سینای همدان
۱۷-شورای صنفی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی
۱۸- شورای صنفی خوابگاه‌های سطح شهر دانشگاه تهران
۱۹- نشریه حامی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل
۲۰- نشریه کران دانشگاه امیرکبیر
۲۱- نشریه بوم‌بان دانشگاه بین‌الملل قزوین
۲۲- نشریه چارچوب دانشگاه بین‌الملل قزوین
۲۳- نشریه دایره دانشگاه بین‌الملل قزوین
۲۴- نشریه ضد دانشگاه مازندران
۲۵- نشریه باور دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی
۲۶- نشریه هلا دانشگاه تهران
۲۷- نشریه پرومته دانشگاه تهران
۲۸- نشریه بذروباد دانشگاه علامه طباطبایی
۲۹- نشریه پرانتز دانشگاه تهران
۳۰- نشریه ایستگاه دانشگاه صنعتی شیراز
۳۱- نشریه تقاطع دانشگاه صنعتی شیراز
۳۲- نشریه چشمک دانشگاه تهران
۳۳- اتحاد سراسری بازنشستگان ایران
۳۴-کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری
۳۵- گروه اتحاد بازنشستگان
۳۶- اتحاد بازنشستگان
۳۷-کمیته پیگیری برای ایجاد تشکل‌های کارگری