نیاز مبرمی به همبستگی بین المللی از سوی نیروهای ترقی خواه و چپ در سراسر جهان وجود دارد که از مبارزات کارگری، فمینیستی، دانشجویی و مبارزات اقلیت های ستم دیده علیه جمهوری اسلامی حمایت کنند و با جنگ آمریکا علیه ایران نیز مخالفت ورزند. چنین تلاشی مستلزم مقابله هم با امپریالیسم آمریکا و هم با دخالت های خرده امپریالیستی ایران در سوریه، عراق و لبنان است.
15 مه 2019
فریدا آفاری
دولت ترامپ در حال قدم برداشتن به سوی یک مقابله نظامی با ایران است و طی هفته گذشته یک ناو هواپیمابر، بمب افکن های ب 52 ، یک موشک ضد موشکی و دیگر تسلیحات نیروی دریایی آمریکا را به منطقه خلیج فرستاده است. در ملاقات ترامپ و تیم مشاوران امنیت ملی او، طرح جان بولتون، یکی از طراحان حمله نظامی فاجعه بار آمریکا به عراق در سال 2003 به بحث کشیده شد. طرحی مبنی بر فرستادن 120000 سرباز به خاورمیانه به منظور حمله به ایران.
(https://www.nytimes.com/2019/05/13/world/middleeast/us-military-plans-iran.html)
آمریکا ادعا می کند که بنا بر آخرین اطلاعات محرمانه، ایران مشغول بسیج گروه های شبه نظامی خود در عراق و سوریه است تا به نیروهای آمریکا حمله کند. اما حتی برخی از جمهوری خواهان مدافع ترامپ و مقامات ارشد ارتش انگلستان می گویند که چنین گزارشی را ندیده اند.
از سویی دیگر دولت ایران اعلام کرده که در پاسخ به خروج یک جانبه آمریکا از برجام، ایران نیز دیگر به کلیه مفاد این قرارداد پایبند نخواهد بود.
در ماه آوریل هنگامی که دولت آمریکا سپاه پاسداران را در زمره سازمان های تروریست قرار داد، رئیس جمهوری ایران، حسن روحانی در سخنرانی خود به مناسبت روز فن آوری اتمی اعلام کرد که “اگر مقصود شما از این تحریم ها این بوده که قدرت نظامی ایران را بکاهید، بدانید که از پارسال تا امسال به موشک ها و سلاح هایی دست پیدا کرده ایم که در مخیله شما نمی گنجد. پس شما جلوی قدرت نظامی ما را نمی توانید بگیرید.” ( https://www.radiozamaneh.com/440583 )
علاوه بر این در تاریخ 12 مه، چهار کشتی، از جمله دو نفتکش سعودی، در آب های امارات متحده عربی منفجر شده. اگرچه هیچ موجودیت یا کشوری مسئولیت این انفجارات را نپذیرفته، منابعی از ارتش آمریکا می گویند که ایران مسئول شناخته می شود. شورشی های حوثی در یمن که از سوی ایران حمایت می شوند نیز با هواپیماهای بدون سرنشین به تاسیسات نفتی عربستان سعودی حمله کرده اند.
احتمال این که یک انفجار یا یک مقابله منجر به حملات هوایی آمریکا و جنگی تمام عیار بشود بسیار زیاد است. عربستان سعودی و اسرائیل با قوت از چنین جنگی دفاع می کنند و ادعا می کنند که ایران قصد حمله به نیروهای آمریکا در منطقه را دارد.
چرا دولت ترامپ خواهان جنگ با ایران است؟
اگرچه دولت ترامپ خط مشی منسجمی در رابطه با خاورمیانه ندارد، خط مشی آن در رابطه با ایران عمدتا تابع هدفش مبنی بر تقویت مهم ترین حامیانش در منطقه یعنی بنیامین ننانیاهوی اسرائیل و محمد بن سلمان عربستان سعودی بوده. دو قدرتی که در تلاش برای جنگ به راه انداختن علیه ایران، یک رقیب منطقه ای، متحد شده اند. دولت ترامپ همچنین مدافع طرح “ناتوی عربی” بوده که شامل کشورهای خلیج و اردن می شود و به مثابه دژی علیه ایران و اتکای آن به روسیه و چین عمل می کند
دولت ترامپ همچنین قصد دارد از یک جنگ محتمل با ایران به عنوان راهی برای منحرف کردن اذهان از حملاتش به کارگران، حقوق مدنی و حقوق زنان در آمریکا استفاده کند و خط مشی اقتدارگرای خود را در سطح داخلی با نام امنیت ملی پیش برد.
این دولت حتی وانمود نمی کند که هدفش از “تغییر رژیم ” در ایران، ایجاد دموکراسی است. برعکس، وزیر امور خارجه، مایک پمپئو در سخنرانی خود خطاب به جمعی از طرفداران ایرانی در واشنگتن دی سی، به وضوع گفت که هدف آمریکا “انتقال قدرت” است و “منافع” ایالات متحده دراین است که “گروهی از رهبران غیر انقلابی ایران را هدایت کنند.”
( https://www.radiozamaneh.com/442680 )
جان بولتون، مشاور امنیت ملی نیز مستقیما با سازمان مجاهدین خلق همکاری می کند. یک فرقه نظامی گرای ایرانی که از دولت آمریکا پول دریافت می کند ، مدافع دخالت نظامی آمریکاست، سال ها تحت حمایت رژیم جنایتکار صدام حسین در عراق بوده و همراه با آن در جنگ ایران و عراق علیه ایران می جنگیده.
اپوزیسون ترقی خواه و انقلابی در ایران به کجا می رود؟
رحمان بوذری، یک روزنامه نگار ایرانی سال گذشته چنین نوشته بود: ” مردم عادی در ایران در میان دولت ترامپ و ستم گران داخلی محصور شده اند. گزینه های مقابل آنها امپریالیسم و اقتدارگرایی است. اما آنها با وجود شرایط فلاکت بار خود، هردو گزینه را رد می کنند. ”
توده های مردم در ایران اکنون زیر فشار تحریم های امریکا، یک دولت سرمایه داری دولتی نظامی اقتدارگرا و پیامدهای سیل های گسترده اخیر قرار گرفته اند که میلیون ها نفر را بی خانمان کرده. اگرچه از حمله نظامی آمریکا بیم دارند، مخالفت خود را با رژیم جمهوری اسلامی به انحاء مختلف ابراز می کنند:
*مبارزات و اعتصابات کارگری مداوم منجر به دستگیری تقریبا همه رهبران اتحادیه های مستقل کارگری و اتحادیه معلمان شده. اسمائیل بخشی از اتحادیه کارگران نیشکر هفت تپه، جعفر عظیم زاده از اتحدیه آزاد کارگران ایران و اسمائیل عبدی از اتحادیه معلمان تنها جند تن از این رهبران بازداشتی اند.
*فعالان برجسته حقوق زنان اکنون در زندان به سر می برند و به سبب فعالیت ها و نوشته های خود حکم های سنگین دریافت کرده یا در انتظار محاکمه اند. در اینجا تنها می توانیم به چند تن از آنان اشاره کنیم: نسرین ستوده، وکیل مدافع حقوق بشر که از دختران خیابان انقلاب دفاع کرده، نرگس محمدی رهبر کارزار الغای حکم اعدام، پروین محمدی، یکی از رهبران اتحادیه آزاد کارگران.
*زندانیان سیاسی کرد به سبب مخالفت با تبعیض علیه اقلیت ملی کرد، احکام سنگین دریافت کرده اند. بیش از هزار فعال حقوق بشر عرب در خوزستان بازداشت شده اند. فعالان بهایی و صوفی به سبب تعلق داشتن به اقلیت های مذهبی در بندند.
*فعالان محیط زیست ممکن است به سبب “اقدام علیه امنیت ملی” حکم اعدام دریافت کنند.
*بسیاری از فعالان دانشجویی و دگراندیشان یا در زندان به سر می برند یا با تودیع وثیقه های سنگین آزاد شده اند که به رژیم اجازه می دهد در هر زمان که مایل باشد آنها را به زندان بازگرداند.
این ها نیرو هایی اند که می توانند یک جنبش ترقی خواه و احتمالا انقلابی را به منظور براندازی جمهوری اسلامی و مخالفت با جنگ و امپریالیسم در منطقه هدایت کنند. اما با در نظر گرفت فشار سنگین تحریم های اقتصادی و تهدیدهای جنگ طلبانه آمریکا، رژیم ایران قادر شده ماشین سرکوب خود را تقویت کند و هر تلاشی برای مخالفت با رژیم از منظری ترقی خواه را مورد حمله قرار دهد.
تظاهرات روز جهانی کارگر که در اول ماه مه با شرکت فعالان کارگری، فمینیست و دانشجویی برپا شده بود با حمله خشونت بار نیروهای امنیتی روبرو شد که بسیاری از تظاهرکنندگان را دستگیر کردند.
در تجمع دانشجویان دانشگاه تهران در اعتراض به حجاب اجباری، طرح عفاف و حراست در 13 مه، صدها دانشجو به حضور نیروهای بسیج اعتراض کردند و سپس مورد حمله نیروهای بسیج و پلیس امنیتی قرار گرفتند.
نیاز مبرمی به همبستگی بین المللی از سوی نیروهای ترقی خواه و چپ در سراسر جهان وجود دارد که از این تظاهرات حمایت کنند و با جنگ آمریکا علیه ایران مخالفت ورزند. چنین تلاشی مستلزم مقابله هم با امپریالیسم آمریکا و هم با دخالت های خرده امپریالیستی ایران در سوریه، عراق و لبنان است.
چه نوع همبستگی برای خروج از مسیر جنگ، امپریالیسم و اقتدارگرایی سرمایه داری لازم است؟
در دی ماه 1396، تظاهرات مردمی در سراسر ایران خواهان براندازی جمهوری اسلامی و پایان دادن به دخالت های نظامی آن در منطقه شدند. اما موج اعتراضات و تظاهرات کارگری، فمینیستی و دانشجویی پس از آن مخالفت خود را با دخالت های نظامی ایران در منطقه به شکلی آشکار ابراز نکرده اند.
گفتمان ضد دخالت نظامی ایران در منطقه و ضد برنامه های موشکی و اتمی آن عمدتا توسط ناسیونالیست های سلطنت طلب ارائه شده که یک نظام سرمایه داری با مدیریت کارشناسان و یک دولت غیر مداخله گر را در منطقه وعده می دهند و همچنین از دخالت نظامی آمریکا در ایران حمایت می کنند.
روشنفکران اصلاح طلب و چپ گرا که با دخالت نظامی آمریکا در ایران مخالفت می ورزند نیز بسیار ناسیونالیست اند و گفتمانی علیه جنگ ارائه نمی دهند که از مخالفت با امپریالیسم آمریکا فراتر رود.
از منظری ترقی خواه و سوسیالیست، جز چند استثناء، هیچ تلاش نظام مندی برای افشا و مقابله با دخالت های نظامی ایران در سوریه، عراق ، لبنان و یمن و برنامه های موشکی این رژیم و پیش از آن برنامه های معطوف به تولید تسلیحات اتمی ارائه نشده است. حتی بحثی نظام مند در مورد خطرات انرژی اتمی بدون تسلیحات اتمی و درباره درسهای فجایعی مانند چرنوبیل و فوکوشیما ارائه نشده. چند استثناء از این قرارند:
https://www.radiozamaneh.com/243343,
https://allianceofmesocialists.org/
ما نیازمند چشم اندازی سوسیالیستی و مستقل اندیش هستیم که مخالف دخالت های نظامی ایران در منطقه و کل نیروهای امپریالیستی منطقه ای و جهانی باشد، با مرد سالاری و نژاد پرستی مقابله کند و توضیح دهد که چرا سرمایه داری چه از نوع خصوصی و چه از نوع دولتی همواره جنگ افروز است.
در میان نیروهای چپ آمریکایی و جهانی، بخش عمده کسانی که فعالانه با تحریم های امپریالیستی آمریکا و تهدیدهای جنگ علیه ایران مقابله می کنند، رویکردی غیر انتقادی به رژیم ایران دارند. در نتیجه قادر نیستند اذهان توده های مردم در آمریکا و جهان را به خود جلب کنند وآنها را به همدلی با مبارزات کارگران، زنان و اقلیت های ستم دیده در ایران فراخوانند. این چپ گرایان همچنین هیچ علاقه راستینی به مبارزات درون ایران ندارند.
توجه کنید به لینک ذیل مربوط به سفر اخیر گروه فمینیستی و ضد جنگ کود پینک به ایران
https://www.codepink.org/day_3
و همچنین توجه کنید به نامه سرگشاده دو فعال کارگری و جمعی از فعالان چپ به گروه کود پینک
بخش کوچک تری از چپ جهانی هم با امپریالیسم آمریکا مخالفت می ورزد و هم با دیگر قدرت های امپریالیستی جهانی و منطقه ای در خاورمیانه. این بخش تلاش می کند تا پیوندهای همبستگی فعالی بین مبارزات کارگری، فمینیستی و اقلیت های ستم دیده در سراسر خاورمیانه و شمال آفریقا و کل جهان ایجاد کند. خیزش های مردمی در سودان و الجزایر نیز بسیار امیدوارکننده بوده اند چون در هردو خیزش رژیم های سرمایه داری نظامی به چالش کشیده شده اند و در هردو خیزش حضور مبارزات کارگری، فمینیستی و ضد نژادپرستی پررنگ است.
https://allianceofmesocialists.org/statement-of-solidarity-with-the-sudanese-and-algerian-uprisings/
https://www.radiozamaneh.com/442017
نتیجه گیری:
جنگی مستقیم بین آمریکا و ایران منجر به پیامدهایی ویرانگر و تصور ناپذیر خواهد شد و صرفا نقشه ی اقتدارگرایانه دولت ترامپ را تقویت خواهد کرد. حتی اگر رژیم ایران برانداخته شود، دولت ترامپ و حامیان اسرائیلی و سعودی آن هرآنچه در توانشان است را انجام می دهند تا اجازه ندهند که بدیلی ترقی خواه و انقلابی از بطن جامعه رشد کند. سناریوی عراق پس از حمله نظامی آمریکا در سال 2003 محتمل است.
متوقف کردن روند هولناک کنونی به سوی یک جنگ مستقیم بین آمریکا و ایران مستلزم مبارزه ای چند جانبه است:
*مخالفت هم با امپریالیسم آمریکا و هم با رژیم سرکوب گر ایران است.
*دراز کردن دست همکاری به سوی مبارزات کارگری، فمینیستی، دانشجویی و اقلیت های ستم دیده در ایران و پیوند دادن آنها به مبارات کارگری، فمینیستی و ضد نژادپرستی در کل منطقه خاورمیانه و جهان
*پرداختن به رابطه بین سرمایه داری و جنگ
*پرداختن به بدیل انسان باور سرمایه داری.
فریدا آفاری
15 مه 2019
این مقاله نخست در تاریخ 16 مه 2019 در تارنمای اتحاد سوسیالیست های خاورمیانه به زبان انگلیسی منتشر شد: